کودکان ذاتا به خلق کردن علاقه دارند.اگر کودکی را کنار ساحل رصد کنیداورا درحال شن بازی خواهید دید.که با شنها درحال ساختن چیزی که در ذهنش است میباشد.واگر در اختیارش قطعاتی رو قرار دهیم سعی میکند با سرهم کردن آن چیزی هرچند بی معنی بسازد.پس به این نتیجه میرسیم که ذهن کودکان آماده ساختن وخلق کردن است .آنها با علم روباتیک به آرزوهای ذهنی خود میرسند .چون در این حالت هم مسیر آماده است وهم ابزار مناسب آن.سالهاست که شاهدیم چطوردستگاه هایی که توسط انسان کنترل میشد به دستگاه های هوشمند مبدل شده است.
بیایید با حمایت آنها وبااستفاده ازحس کنجکاوی واستعدادهای نهفته آنها کودکان را در مسیری قرار دهیم که دست به خلق چیزهایی بزنند.که شاید بزرگان این علم نیز متحیر شوند .اگراین علوم درسنین بالادر اختیار فرزندانمان قرار گیرددرک جامعه که سالها ازسن او جلوتر است برایش مشکل است .ولی آنها درسن پایین کمبودها وکاستیهای دوران خودشان را به خوبی میفهمند ودرک میکنند.ودر رویاهایشان به خلق هرآنچه درذهنشان است میپردازند.
روباتیک به دلیل پیچیدگیهای آن ذهن فرزندانمان رابه چالش میکشد وآنها را به نابغه ای درعلم تبدیل میکند که درسن بالا چنین کاری میسر نیست .
وازطرفی این علم در سنین پایین میتواند به عنوان بهترین سرگرمی تلقی شود وباعث پرورش افرادی میشود که آینده روشن خود وکشورمان در انتظارشان خواهد بود.
